Depresja u osób starszych

U osób powyżej 65 roku życia występowanie depresji szacuje się na około 15%, wśród pacjentów poradni ogólnych odsetek ten sięga 25%, a w domach opieki 30%. Do najważniejszych objawów depresji u osób starszych zaliczamy: zaburzenia snu (skrócenie snu i wczesne poranne budzenie się), zmniejszenie apetytu i utratę masy ciała, zmiany nastroju w ciągu dnia (gorsze samopoczucie nad ranem), zaparcia, fizyczne i psychiczne spowolnienie oraz myśli samobójcze. Występuje także wycofanie się z kontaktów społecznych, anhedonia, dolegliwości bólowe.

Ponieważ często objawy depresji u osób starszych są nietypowe, pacjenci i ich rodziny nie zawsze sobie zdają sprawę z istnienia choroby, a lekarze ogólni traktują objawy jako wynik chorób somatycznych bądź część naturalnego procesu starzenia. Przebieg depresji u osób starszych zazwyczaj jest przewlekły.

W niektórych chorobach somatycznych depresja występuje częściej. Należą do nich: choroba wieńcowa (zawał serca), niewydolność serca, udar mózgu, cukrzyca, przewlekła obturacyjna choroba płuc, choroby tarczycy, wątroby, choroby nowotworowe.

Czynniki ryzyka depresji po 65 roku życia to:

  • poczucie samotności,
  • brak opieki z zewnątrz,
  • zaburzenia słuchu,
  • niskie wykształcenie,
  • zmniejszenie sprawności psychoruchowej,
  • zły stan finansowy,
  • utarta małżonka/partnera życiowego,
  • zmiana miejsca zamieszkania,
  • współistnienie chorób somatycznych.

Depresja u osób starszych, a zwłaszcza u mężczyzn częściej prowadzi do prób samobójczych.

U osób po 65 roku życia chorujących na depresję mogą występować urojenia nihilistyczne, hipochondryczne. Osoby starsze leczy się podobnie jak osoby młodsze, stosując zarówno leki przeciwdepresyjne jak i psychoterapię. Jednakże w przypadku farmakoterapii należy uwzględnić różnice w farmakodynamice i farmakokinetyce związane z procesem starzenia.