Stworzenie dokładnych i obejmujących znaczącą populację baz danych chorych pozwala na długoterminową obserwację dużych grup chorych. Możliwa jest m.in. ocena zmian kodów diagnostycznych. Sytuację tę wykorzystali badacze z Tajwanu, którzy posługując się medyczną bazą danych ocenili częstość zamiany rozpoznania dużej depresji na rozpoznanie choroby dwubiegunowej. Badaniem objęto dwie kohorty osób z wyjściowym rozpoznaniem dużej depresji w roku 2000 (1485 badanych) i w roku 2003 (2459 badanych). W toku dalszej obserwacji do roku 2007 w obu grupach zbadano częstość dokonywania przez lekarzy zmiany rozpoznania na chorobę afektywną dwubiegunową oraz zmiany w sposobach terapii depresji. Wyniki opublikowano na łamach British Journal of Psychiatry.
Rozpoznania ulegały najczęściej zmianie w ciągu pierwszych 2-3 lat obserwacji. Częstość zmiany rozpoznania depresji na chorobę dwubiegunową w pierwszej kohorcie wyniosła 7,6%, a w drugiej (późniejszej) kohorcie 12,1%. W przypadku depresji opornej na leczenie, definiowanej jako depresja wymagająca zmiany przynajmniej dwóch schematów leczenia farmakologicznego, częstość zmiany rozpoznania w trakcie dalszej obserwacji na rozpoznanie choroby dwubiegunowej wynosiła w obu analizowanych kohortach odpowiednio 25,6% i 26,6%. Odsetek rozpoznań choroby dwubiegunowej narastał w miarę nasilania się trudności w uzyskaniu remisji w leczeniu wyjściowego epizodu depresyjnego.
A zatem, zdaniem autorów należy przyjąć iż osoby z epizodem dużej depresji, u których leki przeciwdepresyjne wykazują ograniczoną skuteczność, podstawową jednostką chorobową jest z dużym prawdopodobieństwem choroba afektywna dwubiegunowa. Chorzy tacy wymagają zmiany rozpoznania i uwzględnienia w leczeniu leków stabilizujących nastrój lub atypowych leków przeciwpsychotycznych.
Opracowane na podstawie: British Journal Psychiatry, styczeń 2012
Marek Kowrach
