Skumulowany czas trwania uprzednich epizodów depresji oraz ich liczba w wywiadzie mają niekorzystny wpływ na ryzyko nawrotu, prawdopodobieństwo poprawy podczas leczenia przeciwdepresyjnego, czas do uzyskania remisji a także czas do powrotu do funkcjonowania społecznego. Obserwowano również upośledzenie pamięci, atrofię hipokampa, zwiększone ryzyko demencji, co pozwala postawić hipotezę, że incydenty depresji mogą mieć działanie neurotoksyczne.
Zahamowanie psychoruchowe, stosunkowo łatwe do oceny za pomocą testów, może być markerem tego negatywnego wpływu uprzednich epizodów depresji.
Autorzy omawianego badania w populacji 2048 chorych na depresję oceniali punktację Skali Zahamowania Psychoruchowego Widiochera (Retardation Depressive Scale) wypełnianą przez lekarzy oraz czas do wykonania testów neurokognitywnych przez pacjentów (D2 – Test do Badania Uwagi, Test Łączenia Punktów). Ocenę przeprowadzono przed i po 6-8 tygodniowym okresie leczenia agomelatyną.
W ocenie wyjściowej, więcej epizodów depresji w wywiadzie wiązało się z większym stopniem zahamowania psychoruchowego i gorszymi wynikami testów neurokognitywnych. Po okresie leczenie, w tym w grupie z kliniczną remisją, gorsze wyniki testów neurokognitywnych w dalszym ciągu korelowały z liczbą epizodów depresji w wywiadzie.
Zdaniem autorów wyniki wymagają potwierdzenia w niezależnym badaniu przeprowadzonym w jakiś czas po remisji epizodu depresji. Tym niemniej mogą być one sugestią, w jaki sposób wraz z większą liczbą epizodów depresji rośnie ryzyko gorszego funkcjonowania, objawów resztkowych czy nawrotu depresji. Zahamowanie psychoruchowe stanowi swego rodzaju „bliznę” po uprzednio przebytych epizodach depresji.
Opracowane na podstawie: Internet / Październik 2014
Marcin Sokołowski
Gorwood P i wsp. Psychomotor retardation is a scar of past depressive episodes, revealed by simple cognitive tests , LINK: Eur Neuropsychopharmacol. 2014 Oct;24:1630 (dostępny pełen tekst)
