Związek między wystąpieniem pierwszego epizodu depresji w drugiej dekadzie życia a przewlekłym i nawracającym przebiegiem tej choroby w okresie dojrzałości został dobrze udokumentowany w specjalnie zaprojektowanych badaniach. Wiadomo również, że depresja u rodziców jest czynnikiem wysokiego ryzyka wystąpienia zaburzeń depresyjnych u ich dorastających dzieci. W ostatnim czasie przeprowadzono badanie z udziałem nastoletnich (13-17 lat) dzieci osób cierpiących aktualnie lub w przeszłości na depresję, które losowo przydzielono do programu prewencji (grupa badana) lub obejmowano standardową opieką (grupa kontrolna).
Terapia grupowa, której poddano grupę badaną, dotyczyła aspektów poznawczych oraz zachowania pacjentów. Okazało się, że wśród młodzieży, która wzięła udział w ośmiu cotygodniowych sesjach, ilość przypadków rozwinięcia depresji i względne ryzyko epizodów depresyjnych były o ponad 10 % niższe niż w grupie kontrolnej. Poza tym osoby objęte programem interwencyjnym dostrzegły większą subiektywną poprawę pod względem nasilenia objawów depresyjnych w porównaniu z ich rówieśnikami z grupy kontrolnej. Ze szczegółowej analizy wynikało, że czynna depresja u rodziców zmniejszała skuteczność interwencji.
Judy Garber i wsp. Prevention of depression in at-risk adolescents. A randomized controlled trial Link: JAMA 2009;301:2215
